ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - Ιστορίες που κανένας δεν ξέρει

Χαρακτηριστικά

• Εκδότης: Πατάκης
• Συγγραφέας: Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου
• Εικονογράφηση: Βασίλης Παπατσαρούχας
• ISBN: 978-960-16-1238-6
• Έτος 1ης Έκδοσης: 1984
• Σελίδες: 50
• Τάξεις: Δ’, Ε’, Στ’

Περιγραφή:

«Καιροί και χρόνια έχουν περάσει από τότε που τον Εργοκλή τον κυνηγούσε, λέει, ένας παράξενος γίγαντας…».

Κατάφερε όμως ποτέ να τον πιάσει; Κανένας δεν ξέρει. Όπως κανένας δεν ξέρει τι απόγινε το κλειδί που άνοιγε το παράξενο κουτί με του κόσμου τα «γιατί», κανένας δεν ξέρει αν έζησε καλά ο Διοκλής με τη Διοτίμα και το φτερωτό αλογάκι του.

Ωστόσο, εκείνο που εύκολα καταλαβαίνει ο αναγνώστης -μικρός και μεγάλος- είναι πως οι τρεις ιστορίες αυτού του βιβλίου, βγαλμένες μέσα από την ελληνική παράδοση, μιλούν για πανανθρώπινους καημούς και αλήθειες αιώνιες.

Τρεις όμορφες, αυτόνομες ιστορίες, δοσμένες με τη μορφή παραμυθιού.

Στην πρώτη ιστορία, το θέμα μπορεί να είναι η διαρκής αναζήτηση ταυτότητας του νέου ανθρώπου· θα μπορούσε όμως η συγγραφέας να αναφέρεται και στις παράλογες φοβίες που περνάνε από τους γονείς στα παιδιά, στοιχειώνοντάς τα για μια ολόκληρη ζωή, μέχρι και εκείνα να γίνουν γονείς και να τις μεταφέρουν στην επόμενη γενιά. Καθώς, ωστόσο, είναι πιθανό να μην έχουμε ιδέα για το τι ακριβώς θέλει να υπαινιχθεί η συγγραφέας, το κείμενο μας δίνει μια πολύ καλή αφορμή για συζήτηση με τα παιδιά που το διαβάζουν και προβληματίζονται εξίσου.

Η δεύτερη ιστορία είναι πιο μικρή, πιο απλή και μάλλον με λιγότερο ενδιαφέρον. Η συγγραφέας παίζει με το σχήμα του κύκλου και μας εξηγεί μέσα από ένα όμορφο παραμυθάκι το γιατί οι απορίες του ανθρώπου δεν έχουν τέλος. Ένα θέμα που μπορεί να συζητηθεί, είναι το αν ο καθένας επιτρέπεται να εγκαταλείπει μια «σταυροφορία» που έχει αναλάβει, όταν στο δρόμο βρίσκει «λωτούς», θέλγητρα ικανά να τον αποσπάσουν από τον αρχικό του στόχο.

Η τελευταία ιστορία ξεκινάει πολλά υποσχόμενη και με ένα όμορφο τέλος γεμάτο σοφία, αλλά στη μέση μοιάζει να κάνει «κοιλιά». Θεωρώ δηλαδή ότι με το να υπερβαίνει το σχήμα των τριών -ας μας επιτραπεί να εκφραζόμαστε με όρους παραμυθιού- και να επαναλαμβάνει το μοτίβο του ταξιδιού γύρω στις 7 φορές, κάπου μπερδεύει τους αναγνώστες, και ειδικά τους μικρούς: πίσω και πιο πίσω και μετά μπρος και μπρος και μπρος… Σίγουρα πάντως περνάει αρκετά χρήσιμα μηνύματα, όπως το ότι πρέπει κανείς να σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεών του προτού δράσει, ή το ότι οφείλουμε να προσέχουμε τι ευχόμαστε, γιατί μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Επίσης, το τελικό δίδαγμα, πως όταν ενεργούμε με ελπίδα και αγάπη καταφέρνουμε πολλά περισσότερα απ’ ό,τι αν απλώς γκρινιάζουμε ευχόμενοι όλα να ήταν διαφορετικά, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.