Ο Κύριός μου«…Ωστόσο, είναι έξυπνο παιδί, παίρνει τα γράμματα, φορές τα βράδια στο κρεβάτι γίνεται παιδί κανονικό, τρυφερό, στα δέκα του χρόνια μου ζητάει να του διαβάζω παραμύθια. Τον περασμένο μήνα ήθελε να του διαβάσω το «Μικρό Πρίγκιπα». Δυο βράδια ξενυχτήσαμε, κι όταν τελείωσε η ιστορία, ο Πασχάλης γύρισε την πλάτη του κι ούτε που μου μίλησε. Όμως εγώ ξέρω πως έκλαιγε… Γιατί πρέπει ο Πασχάλης να πληρώνει την ύπαρξή του στη ζωή; Αυτός είναι υπεύθυνος για τον ερχομό του στον κόσμο;…» Ένας δάσκαλος, ένας ατίθασος μαθητής, μια δυναμική μητέρα… Πρόσωπα και συναισθήματα συγκρούονται. Ποιος θα νικήσει; Η κατανόηση, η εκτίμηση, η αγάπη και στο τέλος τέλος… ο έρωτας.
Σοφία
Η Σοφία, το κοριτσάκι απ’ το νησί που μπήκε στο σπίτι της οικογένειας Πολυχρονιάδη για να δουλέψει, ήταν ένα παιδί χαρισματικό. Δεν ξέρω αν ήταν αυτό μονάχα που έκανε τα πράγματα να πάρουν μια τροπή διαφορετική από τη συνηθισμένη ή «ευθύνονταν» λίγο και τα μέλη της οικογένειας, ο Γιάννης, η Αγγελική, τα τρία κορίτσια τους, ακόμη και το καινούργιο μωρό, που δεν μπόρεσαν να δουν σ’ ένα επτάχρονο κοριτσάκι το «δουλάκι».
Ο θησαυρός της Βαγίας
Μια γνήσια περιπέτεια, όπου οι κυνηγοί του θησαυρού εδώ δεν είναι οι μεγάλοι, αλλά τα παιδιά. Ενας θησαυρός στην Αίγινα; Και μάλιστα στη Βαγία; Ναι, στη Βαγία, εκεί που είχε «παντρευτεί» δώδεκα χρονών τον Παναγιώτη, τότε στα 1936. Τώρα η Ζωή είναι πάλι στην Αίγινα, όχι παιδί ανέμελο, όχι κορίτσι στην Κατοχή, μα μεγάλη, απλά μεγάλη.{…}
Το ψέμα
Δεν πρέπει να λέμε ψέματα. Δεν πρέπει……δεν πρέπει. Κι όταν λέμε; Όταν νομίζουμε πως πρέπει να πούμε; Όταν αισθανόμαστε την ανάγκη; Η Χριστίνα είχε λόγους να σκαρώνει ψέματα. Το κορίτσι των δεκαπέντε χρόνων, που βρίσκεται στο τέλος της παιδικής ηλικίας και στο κατώφλι των μεγάλων, με τα ψέματα θέλει να κρύψει κάτι που τη βασανίζει. Θέλει να απορρίψει την πραγματικότητα που την περιβάλλει, θέλει να ξεχάσει. Βρήκε έναν τρόπο…..Είναι ο καλύτερος; Θα δημιουργήσει με τα ψέματα της ένα νέο κόσμο που και πάλι δεν είναι αυτός που ονειρεύεται. Θα βρεθεί μπλεγμένη με το ίδιο της τον εαυτό, με τον κόσμο που θέλει να τον βλέπει διαφορετικό, όπως θέλουν να τον βλέπουν τα παιδιά της ηλικίας της…..Τι θα κάνει; Πώς θα περάσει μέσα από τα μονοπάτια που βρίσκονται μπροστά της; Η Χριστίνα είναι δεκαπέντε χρονών. Όλα τα παιδιά των δεκαπέντε χρόνων αισθάνθηκαν κάποτε σαν την Χριστίνα. Χρειάστηκαν κι αυτά να πούνε ψέματα σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν από το ψέμα.
Ο χορός της Ζωής
Σ’ ένα Παρίσι παγωμένο, πεινασμένο και συχνά αφιλόξενο, η εικοσάχρονη Χριστίνα αγωνίζεται να επιζήσει. Θέλει πάνω απ’ όλα να γίνει ηθοποιός. Ωστόσο πρέπει καταρχήν να βρει στέγη και τροφή. Πότε αισιόδοξη, ελπίζει, πότε νοσταλγεί την Αθήνα της, τους φίλους της, το σπίτι της, που ένας πόλεμος γκρέμισε. Και τότε κλαίει… Όμως θυμάται τα λόγια της μητέρας της «μετά τη βροχή καλοκαιρία» και συνεχίζει τον ανηφορικό της δρόμο για να φτάσει στην κορυφή…!
ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ
Η Ελλάδα μετά το θρίαμβο του Σαράντα, στην Κατοχή. Μια σκοτεινή εποχή για την ελληνική ιστορία. Μια τυραννική ζωή για τους Έλληνες που δέχτηκαν άδικα να ζήσουν κατά τις προσταγές του κατακτητή. Ο καθένας πασχίζει να βρει έναν τρόπο να επιβιώσει. Θα καταφύγει σε όλα τα μέσα, αλλά δε θα ξεχάσει ποτέ την ελευθερία του. Θα συνεχίσει να πολεμάει γι’αυτήν. Και μέσα σ’ αυτή τη φρίκη τα παιδιά. Η Ζωή, ηρωίδα άγνωστη, γνωστή από το βιβλίο αυτό, θα προσπαθήσει να καταλάβει. Θα μεγαλώσει στη φρίκη της πείνας, θα ελπίσει όταν οι μεγάλοι θα πάρουν τα όπλα να αποτινάξουν το ζυγό, θα κλάψει, θα θελήσει – παιδί δεν ήταν; να χαρεί. Γύρω της, ενας κόσμος παράξενος σκληρός, ανάλγητος, που τρέχει να γλιτώσει, που τρέχει να βρει ένα κομμάτι ψωμί, κι αυτό συχνά μόνο στα σκουπίδια, οι εκτελέσεις, η αισιοδοξία πως όλα θα τελειώσουν. Τα μάτια της θα δουν πολλά. Θα ακούσει περισσότερα. Θα υποφέρει. Θα γνωρίσει την ελπίδα. Θα ζήσει μ’ αυτήν ώσπου να έρθει το τέλος του Κακού. Και ήρθε. Και έγινε.
Νινέτ
Μήπως ο καθένας μας δε θα ήθελε να ζήσει στην Κωνσταντινούπολη, στην Οδησσό, στην Αθήνα, στο Παρίσι ή στο Σαιν Λουί της Σενεγάλης; Ποιος δε θα ζήλευε τη Νινέτ, που έζησε σε τόσα μέρη; Η Νινέτ, κορίτσι ατίθασο και γεμάτο ερωτήματα, μοιάζει να έχει «σηκώσει μπαϊράκι» από τη στιγμή σχεδόν που γεννήθηκε. Τι ψάχνει να βρει στις πόλεις και στις χώρες όπου έζησε; Τι είναι εκείνο που κάνει τις αδερφές της να τη θαυμάζουν, τις θείες της ν’ απορούν, τους φίλους της να στέκουν αμήχανοι μπροστά της; Το μυστικό της Νινέτ θα μας αποκαλυφθεί άραγε;
Τα στενά παπούτσια
Στη Βαγία, ένα γραφικό χωριουδάκι της Αίγινας. Η Ζωή, δώδεκα χρονών κοριτσάκι, θα γνωρίσει τον Παναγιώτη, που είναι κι αυτός δώδεκα χρονών. Θα ταιριάξουν, θα γίνουν φίλοι, θα αγαπηθούν. Παίζουν μαζί, ονειρεύονται τα ίδια όνειρα -τα όνειρα όλων των παιδιών είναι ίδια. Όταν μεγαλώσουν, θα παντρευτούν, το πιο όμορφο όνειρο…1936, μια χρονιά που οι άνθρωποι ζουν ανέμελα, μοικροί και μεγάλοι. Η Ζωή και ο Παναγιώτης βιάζονται να μεγαλώσουν. Πιστεύουν πως και οι μεγάλοι είναι το ίδιο ευτυχισμένοι σαν τα παιδιά. Βιάζονται. Α, δεν έχει. Πρέπει να παντρευτούν, φέτος, τώρα. Σκαρώνουν ένα γάμο… Παιδιά δεν είναι; Η Ζωή νύφη. Μα τα πράγματα θα εξελιχθούν αλλιώς…
Τα γενέθλια
Η Άννα οχτώ χρονών, ονειρεύεται πολύχρωμα μπαλόνια. Όμως, τα μπαλόνια σπάνε μ’ έναν ξερό ήχο. Έχει ξημερώσει η 21η Απριλίου. Τα τάνκς βγήκανε στους δρόμους της Αθήνας. Η ζωή της Άννας αναποδογυρίζεται. Δε θα γιορτάσει τα γενέθλιά της. Θα μεγαλώσει με ιδανικό το νονό της, τον καθηγητή, που της μαθαίνει με τις πράξεις του τι πάει να πει ελευθερία.
Ζουμ
Μια ταινία μυστηρίου γυρίζεται στο Γαλαξίδι. Κι ο αναγνώστης παρακολουθεί δύο παράλληλες ιστορίες: αυτή που στήνεται μπροστά στην κάμερα κι αυτή που παίζεται πίσω της
Ε. Π.Μια παρέα συμμαθήτριες με αθωότητα και αισιοδοξία πλάθουν όνειρα για ένα μέλλον ανέφελο, όπου θα συνεχίζουν να είναι μαζί, όπως και στο σχολείο. Μπορεί η συνοχή μιας τάξης στο γυμνάσιο θηλέων να φανεί πιο ανθεκτική από τη δύναμη της ζωής;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου